MyBicycle 2

कालचा सायकल घेतल्याचा दुसरा दिवस, संध्याकाळी आसपासच एक चक्कर मारून यावी असं ठरवलं.
आमच्या इकडे सपाट रस्ता सलग असा एखादा किलोमीटर सुद्धा  सापडणे कठीण. त्यातल्या त्यात हळूहळू वाढत गेलेल्या चढाचा रस्ता निवडला. सुमारे 4 किमीवर असलेल्या आमच्या सड्यावर जायचा बेत ठरवलेला. एका किमीमध्येच फे फे झाली आणि दहा मिनिटं थांबून जरा दम टाकला. सायकलबरोबर सेल्फी वगैरे काढून झाले!

मग मजल दरमजल करत एकूण 3 वेळा थांबून संपूर्ण चढ असलेला रस्ता संपवला. सड्यावर झाडांना पाणी घालायचं रोजचं काम केलं, तोपर्यंत आदित पण त्याची कामं संपवून घरी निघतच होता.

आल्यापासून सायकल त्याच्या वाट्याला आलीच नव्हती, म्हणून तो म्हणाला कि मी जरा बघतो चालवून, सायकल घेतलंन आणि काय तर म्हणे मी जातो आता घरापर्यंत सायकलनेच! आता पूर्ण उतारच होता, सुटलाच तो सुसाट.. त्याच्या युनिकॉर्नचं ते धूड मागे राहिलेलं त्याचं मी काय आता लोणचं घालू असं झालं अक्षरशः.

काळोख पडायला लागलेला म्हणून जास्त टाईमपास करण्यात अर्थ नाही असं लक्षात घेऊन जीव मुठीत धरून मारला स्टार्टर युनिकॉर्नला. एकतर जीराफासारखी कायतरीच उंच, जळ्ळे मेले ते गियर सुद्धा विचित्र किती आहेत ना, सरळ एकापुढे एक खटाखट् पुढच्या बाजूला टाकत जावे कि नाही, ते नाही. फर्स्ट पुढे साधा, मग काय तर सेकंडला येताना डाव्या पायाच्या बोटांनी- नखांच्या बाजूनी खालून वर उचलायचा गियर.. कश्याला ना असले द्राविडी प्राणायाम!
पण पिकअप काय तो मस्तच अगदी, जमलं एकदाचं! मग जोरात जाऊन आदितला गाठला आणि हळूहळू चालवत आणली एकदाची घरापर्यंत. बरी वाटली एकूण, पण नीटपणे पाय टेकले असते जमिनीला तर अजून जरा मजा आली असती, जेमतेम पायाच्या अंगठ्याची टोकं फक्त जमिनीला टेकत असल्यामुळे होतं काय कि उतरात समोरून वाहन आलं कि वाट लागते.. आधीची स्प्लेंडर कशी, अगदीच गोड, सुबक ठेंगणी! कशेडी घाटात सुद्धा आरामात चालवलेली मी, पण ती विकून हि आल्यापासून मला मनसोक्त बाईक चालवायला मिळालीच नव्हती.
पण सायकलच्या निमित्ताने युनिकॉर्न चालवायचा योग आला आणि उगाचच भारी वाटलं!